Jak ja nie cierpię spodni

   Uwielbiam sukienki, zakładam jeden ciuch i jestem gotowa do wyjścia. Nie muszę się martwić czy spódnica pasuje do bluzki, czy ten żakiet współgra z dzinsami. Czy te spodnie pasują do butów na obcasie, a może są za krótkie/długie? Ogólnie nie przepadam za spodniami. Niechęć ta być może wynika z mojej figury-ciężko kupić pasujące spodnie, z mody-biodrówki to jednak nie moja bajka, a może po prostu dojrzałam do bardziej kobiecych strojów. Jakby nie patrzeć sukienki to jest to, co uwielbiam i szyć i nosić. A jeśli znajdę jakiś ciekawy fason to po prostu jestem w niebie :)
   O czymś takim myślałam jakiś czas. Szyjąc zieloną sukienkę dla córki wykonałam próbkę dekoltu jaki chodził mi po głowie. Zbierałam się jak to ja, powoli. Aż któregoś dnia na pewnym portalu krawieckim ktoś pokazał szarą sukienkę z dekoltem łudząco podobnym do tego, który sobie wymyśliłam i nawet pokroiłam, ale jakoś nie mogłam zabrać się do szycia w obawie o efekt. Zmotywowana tym, że mój pomysł być może ma rację bytu i nie będzie kompletnym niewypałem, szybciutko pozszywałam wszystkie części i tak oto powstała moja ulubiona jesienna sukienka.

   Jest tak intensywnie eksploatowana, że niektórzy moga sądzić że to jedyne nadające się do noszenia  ubranie w mojej szafie ;) Dekolt jest na tyle luźny, że nie powoduje duszności, ale jednocześnie na tyle dopasowany, że jest mi ciepło. Kieszenie, wpuszczone w boczne szwy, mieszczą wiele przydatnych drobiazgów i jednocześnie akcentują biodra, na czym mi szczególnie zależało.
   Z pewnością wrócę jeszcze do tego modelu i sprawię sobie jeszcze co najmniej jedną taką sukienkę, ale jak to ja, zbieram się do tego bardzo powoli :D